EEN TYPISCHE DAG VAN EEN BREMBO-REMKLAUW BIJ DE DAKAR

7 Uur: Gisterenavond, na een paar uur gewijd aan het schoonmaken en controleren van mijn componenten, zetten de monteurs me weer op de auto zodat ik klaar was voor de etappe van vandaag: wanneer ze problemen hadden gevonden, had ik in de kleedkamers moeten blijven en ruimte moeten maken voor een vervanging. Ik ben terug van een zeer lange slaap: 9 uur aan een stuk, ondanks de geluiden die het bivakleven onderscheiden.

8 Uur: de coureur start de auto en we rijden een paar honderd meter door de bivak om het begin van de etappe te bereiken. Het is alsof je een stretching doet, de 6 zuigers waarmee ik ben uitgerust, gaan 5 of 6 maal heen en weer, hetgeen de ideale manier vormt voor het controleren van mijn werking en de feeling met mijn teamgenoten: de Brembo-remblokken, die voor de gelegenheid 164 mm lang zijn (de rallyblokken zijn 140 mm lang) en de remschijf, ook van Brembo. Hij heeft een diameter van 355 mm en bestaat uit een gietijzeren remvlak en een aluminium klok die weerstand en een laag gewicht combineert. Het remmen is geen probleem, ik begin warm te worden.

 

8.40 Uur: de special begint, nu wordt het ernst. Eerste versnelling, tweede, derde, “kijk uit voor die berm”, hoor ik de bijrijder zeggen. Ook ik bereid me voor. De voet drukt op het pedaal, dat de kracht overbrengt op de remvloeistof, die in een flits bij mij aankomt: Mijn zuigers worden geactiveerd en drukken op het remblok, dat in contact komt met de remschijf. De bestuurder heeft de timing en druk tot in de perfectie berekend. We rijden driftend door de bocht en beginnen weer te versnellen. De eerste fase van de dag is doorstaan. Het ijs is gebroken.

10.10 Uur: gedurende twee uur wordt het ritueel met onregelmatige tussenpozen herhaald: alleen de kracht die de berijder op het pedaal uitoefent en de duur ervan verandert. Door de opkomende zon en de herhaalde inspanning is mijn lichaamstemperatuur gestegen naar ongeveer 190°C, maar ik voel me fit, ik heb lange tijd getraind om zelfs bij hogere temperaturen geen fouten te maken. Mijn optimale operationele temperatuurbereik varieert van 150 °C tot 200 °C, maar ook bij 230-240 °C kan mijn functie nog vervullen.

 

11.05 Uur: we hebben net een moment van angst doorstaan, toen we van 180 km/u afremden naar 60 km/u. Een krankzinnige inspanning, vooral als je bedenkt dat de auto waarop ik me bevind bijna drie keer zo zwaar is als een rallyauto. Vooral de schijf is heet geworden: het remvlak heeft een temperatuur van 750 °C bereikt, maar geen vervorming ondergaan. Om het probleem van vervorming te voorkomen, hebben de Brembo-technici hard aan het zweven van de schijf gewerkt, waardoor uitzetting kan worden voorkomen.

12.45 Uur: dit onderdeel vol met stenen hoefde niet zo nodig voor mij. De bestuurder en bijrijder worden naar rechts en links geslingerd, maar gelukkig ben ik goed verankerd in de auto. Natuurlijk werd ook ik getroffen door meer dan een steen, maar ondanks de klappen ben ik nog steeds in volle dienst. Ik maak gebruik van deze gelegenheid om de ontwerpers die het interne kanaalsysteem en de aftappluggen in de remklauw hebben geplaatst om zo het contact tussen mijn vitale delen en deze verraderlijke rotsen te vermijden, publiekelijk te bedanken. Mamma Brembo heeft ons sterk en robuust vormgegeven: Ik ben van aluminium gemaakt, op basis van een blok gegoten aluminium.

 

13.20 Uur: aan dit duingebied lijkt geen einde te komen. Het is een onafgebroken op en neer waarbij ik het grootste deel van de tijd de rol van toeschouwer vervul. De remmen zijn immers niet nodig om de top te bereiken. Hiervoor is het genoeg, het gas te doseren om niet vast te komen te zitten of te snel te gaan. Ik hoor sommige delen van de auto klagen over het zand dat overal tussen komt te zitten: “Ik heb zand in mijn onderbroek” zegt een component waarvan ik de naam liever niet noem. Ik kan daarentegen niet klagen, want ik ben ontworpen om te voorkomen dat het zand zich in mijn inwendige ophoopt en zo mijn werking in gevaar brengt.

14.40 Uur: we zijn ook de vijfde checkpoint van de dag gepasseerd en alles lijkt de goede kant uit te gaan. Ik heb in de zanderige stukken de mogelijkheid gehad wat te rusten en voel mij in topvorm. Het harde werk wordt voornamelijk geleverd door het remblok, dat al is afgesleten door de enorme wrijving tegen de schijf: aan de start begin had het een dikte van 18 mm, terwijl het nu nog ongeveer 15 mm zijn (maar na een marathonetappe daalt dit tot 11 mm). In tegenstelling tot andere remblokken, die tijdens het afslijten vervormen, kent mijn vriendin echter een uniforme slijtage, dankzij mijn 6 inwendige zuigers die op het gehele oppervlak inwerken.

 

16.25 Uur: de etappe nadert haar einde, we moeten alles op alles zetten. Op deze onverharde weg kan een behoorlijke snelheid worden bereikt, ook in de bochten en de bestuurder heeft er zeker plezier in: om op koers te blijven, moeten de remmen zeer vaak worden gebruikt om de lijn van de auto continu te corrigeren. Hierdoor kan het remsysteem, dat voortdurend onder druk staat, echter niet "lekker draaien": De Brembo remvloeistof bereikt een temperatuur van 250 °C, maar zijn kookpunt ligt veel hoger dan gemiddeld en behoudt dus zijn kwaliteiten. De remklauw en -schijven hebben ook moeite om af te koelen, maar dankzij de speciale ventilatie kunnen deze waarden binnen de perken worden gehouden.

17.30 Uur: de etappe is voltooid. Met kruissnelheid bereiken we via een transfer van enkele kilometers de bivak. We zijn allemaal opgewonden omdat we weer een dag op perfecte wijze tot een eind hebben gebracht. Het is tijd om afscheid te nemen, want zodra de bivak bereikt is, demonteren de monteurs de auto. We kijken ernaar uit om ons voor schoonmaakwerkzaamheden aan hun zorgen over te geven, ook al raak ik altijd in verlegenheid omdat ze al onze holtes inspecteren om te controleren of er problemen zijn. Wanneer de monteurs me, zoals ik verwacht, fit verklaren, ben ik morgen weer terug in de race, in tegenstelling tot de remschijf en het -blok, die na elke etappe worden vervangen.

Nu moeten jullie me verontschuldigen, maar ik ga even naar huis bellen.